മഹാഭാരതഭൂവില് കാണ്മൂ ഞാന്
നിശ്ചേഷ്ടയായ് കൗരസഭാമധ്യേ
കൃഷ്ണ,കൃഷ്ണയെന്നുറക്കെകരഞ്ഞു
കരഞ്ഞു തളരുമാ നാരിയെ..
എതിര്ക്കാനില്ലാത്ത കരുത്തിനെ
ക്കുറിച്ചോര്ക്കാന് പോലുമാകാതെ
സങ്കടപ്പെരുംകടലിലലിയുവോളം
കണ്ണുനീര് വാര്ക്കുമാ ദ്രൗപദിയെ..
മന്നിലുത്തംഗമായറിഞ്ഞൊരാ
ലങ്കയിലശോകച്ചുവട്ടിലായ്
കണ്ണുനീര് വാര്ത്തിരിക്കും
രഘുപത്നിയിലും പതിയുന്നെന്റെ ദൃഷ്ടി
അഗ്നിയിലെരിഞ്ഞു തന് ശുദ്ധി -
തെളിയിച്ചപ്പൊഴും നെഞ്ചകം വിങ്ങി..
നെഞ്ചകം വിങ്ങിവിങ്ങിത്തകരുമാ
ജനകപുത്രിയെ കാണ്മൂ ഞാന്
കരിവളയണിയേണ്ട കൈകളില്
തിളങ്ങും വാളേന്തി രാജ്യത്തിനായ്
പടപ്പുറപ്പെട്ടു തന് കുതിരയുമായ്
കുതിക്കുന്ന ലക്ഷ്മിയുമുള്ളിലുണരുന്നു..
ദിനംതോറുമെന്തിനോരോനിമി-
നേരവുമിമചിമ്മുമീ ലോകത്തോടൊ-
ത്തെത്തുവാനിന്നൊരു സീതയ്ക്കു-
മാവില്ലെന്നറിഞ്ഞു ഞാന്..!
അഴിക്കുമുടുചേലയ്ക്കു വേണ്ടി കരയുമാ-
ദ്രൗപദിയ്ക്കുമാവില്ലിന്നുറങ്ങുവാന്..
വലംകൈയ്യേന്തും കൊടുംവാളും
മനം നിറഞ്ഞുറച്ച കരുത്തിന്റെ താളവും
പടച്ചട്ടയും യുദ്ധശക്തിയുമായിട്ടു-
യര്ന്നു നിന്നടരാടാനുകുമെങ്കില്
സ്ത്രീയേ, നിനക്കിന്നീ ഭൂമിയിലിറ്റു നേരം
വിശ്രമിച്ചന്യോന്യം ആശംസിച്ചുറങ്ങാം
കണ്ണുനീരുതിര്ത്ത ശക്തിക്കുമേല്
മനക്കരുത്തുജ്ജ്വലപ്രവാഹമായ്
ലാവയായൊഴുകിപരക്കുമ്പോഴേ..
സ്ത്രീയേ, നിന്റെ സ്വത്വമീ മണ്ണില്
അനശ്വരതീര്ത്ഥമായൊഴുകൂ...